Nog twee en een halve week te gaan, en het wordt tijd: Ik kan geen musea, roomkaas, paprika's en pastagerechten meer zien. Wel moet ik toegeven, ik ben Sint-Petersburg leuker gaan vinden.
Gister hebben Emma en ik weer een poging gedaan om naar de bioscoop te gaan en we begrepen nu wel het grootste deel van de film (toegeven: het was een 6+ film. Disney's laatste versie van Jungle Book, leuke film overigens)
Het is best een raar idee dat dit mijn één-na-laatste weekend hier is. Nog een weekendje naar Velikij Novgorod (er stond eerst Nizjni, oeps), waar ik erg veel zin in heb, nog een weekend leren voor de tentamens, en dan is het zover; op Koningsdag zal ik weer voet op Nederlandse bodem zetten.
Ik ben wel bang dat ik naderhand ga denken, dat ik het semester veel beter had kunnen benutten. Maar gelukkig kennen we nu mensen die studie- en stageplaatsen in het buitenland aanbieden, dus dat kan altijd nog. Desalniettemin heb ik geen enkele behoefte ooit nog in Sint-Petersburg te komen. Moskou, top, kleine, echt Russische stad, ook top. In Sint Petersburg willen mensen dolgraag Engels spreken en ik denk daarom ook, dat het niet de beste stad is om Russisch te leren.
vrijdag 8 april 2016
zondag 27 maart 2016
Moskou!
Enkele minuten geleden ben ik weer in ons huis gearriveerd. Moe en voldaan teruggekomen uit Moskou, kwam een huisgenootje er helaas achter dat het warme water weer is afgesloten. Jammer, wat een lekkere douche kan ik op dit moment wel gebruiken.
Moskou was fantastisch. Erlijk gezegd, vind ik het vele malen leuker dan Sint Petersburg. Het is groter, moderner, en Russischer, en lijkt totaal niet op Westerse steden, iets wat je van Petersburg niet kunt zeggen (dat is immers naar Europees voorbeeld gebouwd). Via een dagindeling zal ik proberen jullie een beetje te informeren over wat ik allemaal heb gedaan.
Dag -of eigenlijk nacht- 1 (donderdag)
Om 22:45 worden we verwacht op station Moskovskij Vokzal (Het Moskouse Station) in Sint-Petersburg. Drie kwartier later zal onze trein vertrekken richting het Leningradskij Vokzal (Het Leningradse, oftewel het Petersburgse Station) in Moskou. Inderdaad, Station Moskou zit in Sint-Petersburg en andersom. Het is een nachttrein, eentje met afgesloten coupé's en gordijntjes. De verdere avond heb ik de neiging Harry Potter-deuntjes te neuriën. Het is schoon en er is een ontbijtje inbegrepen, maar we hebben zelf al lekkere broodjes meegenomen, omdat we dat niet wisten. Ik slaap kort, maar lekker. De trein wiegt me een beetje heen en weer en het dekbed is groot.
Dag 2 (vrijdag)
Om half negen 's ochtends staan we, nog niet helemaal wakker, op het Leningradskij. Met de metro, die in Moskou overigens duurder is dan in Petersburg, reizen we af naar het hostel, waar we het komende weekend zullen verblijven. Aangezien ik slechts één eerdere, hele slechte, ervaring heb met hostels, ben ik een beetje nerveus als we de kamer binnenkomen. Het is best ruim en schoon, dus dat valt allemaal erg mee. Ook hier zit ontbijt en avondeten inbegrepen. Het zijn erg Russische hapjes, en de meeste zijn voorverpakt of zitten in vacuümgetrokken plastic. Ik eet de dagen erna niet al te enthousiast mijn koude blini's met koffiesaus, tvorog, dat is een soort kwarkkaas, met appelschijfjes, wortel-appel-knoflooksalade en koude omelet met veel, veel, veel dille op, en geniet voornamelijk van de zoete bladerdeegbroodjes die zijn meegeleverd..Na het afleveren van de koffers en het inchecken, gaan we op pad om de Nederlandse Ambassade te ontmoeten. Hier spreken we de ambassadeur van BZ, een organisator van buitenlandstages en een nog heel jonge vrouw, die nu woordvoerder voor de ambassade is, en een expert op allerlei gebieden omtrent de Rusland-Nederlandverhoudingen. Haar verhaal is ontzettend motiverend, het blijkt dat het standaardantwoord: "Je kunt heel veel kanten op met Russisch" geen smoesje blijkt te zijn. Het is echt zo, en geïnspireerd hobbel ik weer naar buiten voor een stadstour. De stadstour is in het Russisch en goed te volgen, helaas is het vrij koud buiten en is vier uur lopen en luisteren iets te veel gevraagd, ik ben op het eind verkleumd en niet meer in staat het verhaal te volgen.
's Avonds eten we bij Jamie Oliver en we gaan erna op tijd naar bed.
Dag 3 (zaterdag)
De dag begint om elf uur met een bustoer, wat ik zelf ontzettend leuk vond, omdat je van alles ziet zonder het ongemak van kilometers te moeten lopen (ik heb inmiddels hevige warmte-uitslag op mijn voeten en elke stap schrijnt.) Het is lekker zonnig, en 's middags worden we afgezet bij de Nieuwe Tretjakov Galerie, een modern kunstmuseum, waar heel veel bekende werken hangen. Ik herken er veel nog van tekenen op de middelbare school. 's Avonds eten we heerlijke hamburgers en, na nog even door de stad gestruind te hebben, keren we terug naar het hostel.
Dag 4 (zondag).
Zondag hebben we de hele dag voor onszelf. Om half negen staan we op en om tien uur staan we op het Rode Plein, in de rij voor het Mausoleum, waar Lenin ligt opgebaard. Het is heerlijk weer, de jassen gaan open en de zonnebrillen op. Nadat we Lenin en de graven van enkele andere belangrijke Sovjet-figuren hebben bekeken -op Stalin's graf lagen de meeste bloemen- gaan we door naar de Christus Verlosserkatherdraal, waar op dat moment een dienst bezig is. De kerk is prachtig en, door het gezang en alle mensen die tegelijk kruizen slaan en buigen, erg imponerend. Met onze haren bedekt, want dat moet, staan we een tijdje te luisteren. Vervolgens eten we wat in het beste restaurant van Moskou, wat voor Russische begrippen knetterduur en heel luxe is, we zijn dan ook enigszins underdressed, maar in Nederland waarschijnlijk in de gemiddelde prijsklasse zou vallen. Na het eten lopen we naar Loebjanka Plein, om het gebouw van de geheime dienst te bekijken, en daarna slenteren we door naar een ander pleintje, waar een groepje goed getrainde straatartiesten synchroon danst, terwijl ze ondertussen funky jazzmuziek spelen. Het is een heerlijke dag, en 's avonds rijden we met een hogesnelheidstrein in vier uur terug naar Sint-Petersburg, waarbij we ook wat van het 'echte Rusland', kunnen zien. Kleine dorpjes tussen besneeuwde sparren, grote Sovjetflats, luxe dacha's met grote stukken land eromheen.
Ik zal binnenkort wat foto's plaatsen!
donderdag 10 maart 2016
Internationale Vrouwendag
Ik had het afgelopen weekend een lang weekend vrij, omdat Vrouwendag in Rusland een officiële feestdag is. Het is de tegenhanger van de Dag van de Man, die hier enkele weken aan vooraf gaat. Mijn huigenoten gingen naar Jekaterinenburg, maar ik wilde best een weekendje voor mezelf hebben, en ging daarom niet mee. Ik bezocht wel het Russische Museum en een vleugel van de hermitage. Hieronder een paar foto's uit de eerstgenoemde. Het zijn voornamelijk moderne stukken, want dat vind ik spannender. Romantiek, neoclassicisme, het is allemaal prachtig en duidelijk vakmanschap, maar eveneens is goed zichtbaar dat kunst in die tijd goedgekeurd diende te worden door academies en salons. Alles is in de kern redelijk hetzelfde.
vrijdag 4 maart 2016
En dat was één
Inmiddels zit een derde van mijn semester in Sint Petersburg erop. Aan de ene kant denk ik: Het gaat zo snel, ik moet nog zovéél doen (ik ben heel slecht in dingen doen: ik besluit elke week dat ik zaterdag écht naar de Hermitage zal gaan, maar lig de gemiddelde zaterdag met een brakke kop op bed, omdat Russische clubs gewoon érrug gezellig zijn, en 'om uiterlijk 02:00 wil ik in bed liggen' al snel eindigt in een 'het is over vijven en ik moet nog twee kilometer naar huis strompelen.'
We hebben inmiddels verschillende lagen van het uitgaansleven gezien, van clubs met schuurmuziek en tafel-danseressen, tot opslagpanden die omgetoverd zijn tot gezellig belichtte dansvloeren, ondersteund door rustige deuntjes. Maar ja, ik vermoed dat de familie niet echt geïnteresseerd is mijn dans-en-drank avonturen, dus ik zal zo weer even overschakelen op de andere culturele hoogtepunten.
Aan de andere kant wil ik ook graag dat de andere twee maanden net zo snel, of liever nog sneller voorbijgaan. Niemand aan wie ik het heb gevraagd zei: Hé, je krijgt echt heimwee als je drie maanden weg bent van je familie en vrienden, en vooral van je eigen stad." Zoals ik al tegen Tim zei: "Ik mis Rotterdam meer dan mijn moeder." (Niet echt, hoor, mama)
Gisteren heb ik huilend bij de directrice van het NIP gezeten en zij snapte wat ik bedoelde -het lijkt net alsof je in een onderzeeër zit en je kunt er niet uit- waarop ze me om 11:00 's ochtends de meest logische oplossing ooit aanbood: "Wil je anders een wijntje?" Na een koekje en thee, en meerdere keren het aanbod om met een taxi naar de Engelse bioscoop gebracht te worden, ben ik weer terug college in gegaan. De docente, die ook wel een beetje de reden was, waarom ik me niet zo chill voelde, ging daarna ook nog een persoonlijk gesprek met me aan en toen voelde ik me eigenlijk wel weer goed. De mensen van het NIP zijn sowieso onwijs lief, ik heb toen ik negentien werd narcissen en een dagboek gekregen, bovendien waren er vlaggetjes opgehangen.
Hoe dan ook. Ik ben deze blog al weer lange tijd aan het verwaarlozen en ik weet eigenlijk al niet meer wat ik de afgelopen twee weken allemaal heb gedaan. Mams, paps en Isa zijn er natuurlijk geweest, we gingen naar het Zoölogisch museum en vooral heel veel koffie drinken in allerlei leuke tentjes: het moest, want de staatsmusea waren dicht vanwege de feestdagen.
Volgens mij heb ik verder eigenlijk niet zoveel gedaan, het afgelopen weekend was korter dan normaal (in Rusland moet je je feestdagen inhalen op vrije dagen, alias super-nutteloos systeem).
Het Russisch gaat veel beter. Mijn spreekvaardigheid zit nog niet echt op het niveau waarop ik het graag zou willen, ik maak in de praktijk superveel domme grammaticale fouten. Luisteren gaat verrassend goed na een maand, eerst begreep ik misschien een kwart van een zin, nu is dat andersom.
Ik heb zelf in het Russisch naar een oplossing gezocht voor mijn verkeerd afgesloten telefoonabonnement en dat is me gelukt. Ik heb ook een hele busrit met een Russische baboesjka gesproken, die om een praatje verlegen zat: "Waar moet jij eruit?" "Plosjad Aleksandra Nevskogo" "Hé, ben jij soms Deens? Ik spreek Deens! En nog zes andere talen." De oma zei spijtig dat ze geen Nederlands sprak, maar haar zoon was wel een keer in Amsterdam geweest. Ze hield van talen leren, ze sprak Spaans, Engels, Deens, Ests, Russisch, en een beetje Duits en Japans. Ze legde het fonologische verschijnsel van de l-/r- in het Japans uit, en ik hoefde alleen te knikken en "Da, znajoe, znajoe." te zeggen, maar ik begreep het wel! Ik kon zelfs antwoorden dat we in Nederland geen sisklanken hebben. En ik begreep dat ze zei, dat Peter de Grote in Nederland was geweest, en haar vraag of we vaak last hadden van overstromingen, omdat Nederland onder zeeniveau ligt. En ze wist dat we hele goede dammen hebben (damby, in het Russisch). Ik vond het verbazingwekkend, hoeveel dingen ze over Nederland had gehoord, en hoeveel ze in het algemeen wist. Maar ik heb wel vaker gehoord, dat het Russische schoolsysteem veel meer op het opdoen van algemene kennis gaat en dat de leerlingen ontzettend veel feiten moeten stampen. Inzichtsvragen zijn hier minder populair.
Wat ook minder populair is, is briefjes in de bus doen waarop staat "Beste bewoner van nummer..., wij zullen van.... tot...... bezig zijn met werkzaamheden en derhalve zal het warme water dan afgesloten zijn." Dit is toch een mooi, praktisch, Nederlands concept. Ik heb al voor de derde dag geen warm water in huis, niemand weet waarom, niemand weet hoe lang het gaat duren.
Russen zijn ook zo'n bizar lijdzaam volk. Ze halen echt hun schouders erover op, niemand belt de gemeenteraad of iets dergelijks. Toen ik aan mijn huisbaas vroeg of ze wist wanneer het weer opgelost zou worden, zei ze: 'Nee, maar dat is in Rusland normaal.'
Even terug naar mijn heimwee: de reden dat ik graag naar huis wil, is dat ik het leven op straat zo mis. Beeld je in: de Lijnbaan, of desnoods de Binnenban. Wat zie je? Groepjes, die lopen of staan te praten, giechelende meisjes van een jaar of dertien, die zich gillend en zingend voortbewegen. In de metro: gepraat, gebel, eventueel iemand met asociaal harde muziek op. Mensen uit allerlei lagen, rassen en religies, heel veel afwisseling, heel veel beweging.
Dan Nevskij Prospekt. Het is enorm, overal hangen knipperende uithangborden en gekleurde lampen. Maar níémand zegt een woord. Iedereen loopt, blik naar de grond, schouders opgetrokken, langs je voorbij. Vreemde stilte in de metro, zelfs mensen die bij elkaar horen laten hun zachte gesprekken doodbloeden, zodra ze ondergronds komen. Allemaal bleke smoeltjes in-afgezien van enkele gewaagde jongeren in de gele regenjas, die ik zelf ook graag wil- donkere jassen, capuchon op, kraag omhoog. Nergens mensen met een mooie afro en een neusringetje, het is gewoon zo saai. In dat opzicht, mis ik Rotterdam bijna echt meer dan mijn familie.
Dit weekend ga ik een hoop leuks doen, gelukkig, dus ik vermaak me wel. Mijn huisgenoten zitten nu, samen met de helft van de klas, in Ekaterinburg, maar ik had geen zin om mee te gaan. Heb dit weekendje helemaal voor mezelf, en kan inmiddels lekkere frietjes maken met zoete aardappel -die hier ongeveer 35 cent per kilo kost-, maken, dus meer frietjes voor Laurie.
We hebben inmiddels verschillende lagen van het uitgaansleven gezien, van clubs met schuurmuziek en tafel-danseressen, tot opslagpanden die omgetoverd zijn tot gezellig belichtte dansvloeren, ondersteund door rustige deuntjes. Maar ja, ik vermoed dat de familie niet echt geïnteresseerd is mijn dans-en-drank avonturen, dus ik zal zo weer even overschakelen op de andere culturele hoogtepunten.
Aan de andere kant wil ik ook graag dat de andere twee maanden net zo snel, of liever nog sneller voorbijgaan. Niemand aan wie ik het heb gevraagd zei: Hé, je krijgt echt heimwee als je drie maanden weg bent van je familie en vrienden, en vooral van je eigen stad." Zoals ik al tegen Tim zei: "Ik mis Rotterdam meer dan mijn moeder." (Niet echt, hoor, mama)
Gisteren heb ik huilend bij de directrice van het NIP gezeten en zij snapte wat ik bedoelde -het lijkt net alsof je in een onderzeeër zit en je kunt er niet uit- waarop ze me om 11:00 's ochtends de meest logische oplossing ooit aanbood: "Wil je anders een wijntje?" Na een koekje en thee, en meerdere keren het aanbod om met een taxi naar de Engelse bioscoop gebracht te worden, ben ik weer terug college in gegaan. De docente, die ook wel een beetje de reden was, waarom ik me niet zo chill voelde, ging daarna ook nog een persoonlijk gesprek met me aan en toen voelde ik me eigenlijk wel weer goed. De mensen van het NIP zijn sowieso onwijs lief, ik heb toen ik negentien werd narcissen en een dagboek gekregen, bovendien waren er vlaggetjes opgehangen.
Hoe dan ook. Ik ben deze blog al weer lange tijd aan het verwaarlozen en ik weet eigenlijk al niet meer wat ik de afgelopen twee weken allemaal heb gedaan. Mams, paps en Isa zijn er natuurlijk geweest, we gingen naar het Zoölogisch museum en vooral heel veel koffie drinken in allerlei leuke tentjes: het moest, want de staatsmusea waren dicht vanwege de feestdagen.
Volgens mij heb ik verder eigenlijk niet zoveel gedaan, het afgelopen weekend was korter dan normaal (in Rusland moet je je feestdagen inhalen op vrije dagen, alias super-nutteloos systeem).
Het Russisch gaat veel beter. Mijn spreekvaardigheid zit nog niet echt op het niveau waarop ik het graag zou willen, ik maak in de praktijk superveel domme grammaticale fouten. Luisteren gaat verrassend goed na een maand, eerst begreep ik misschien een kwart van een zin, nu is dat andersom.
Ik heb zelf in het Russisch naar een oplossing gezocht voor mijn verkeerd afgesloten telefoonabonnement en dat is me gelukt. Ik heb ook een hele busrit met een Russische baboesjka gesproken, die om een praatje verlegen zat: "Waar moet jij eruit?" "Plosjad Aleksandra Nevskogo" "Hé, ben jij soms Deens? Ik spreek Deens! En nog zes andere talen." De oma zei spijtig dat ze geen Nederlands sprak, maar haar zoon was wel een keer in Amsterdam geweest. Ze hield van talen leren, ze sprak Spaans, Engels, Deens, Ests, Russisch, en een beetje Duits en Japans. Ze legde het fonologische verschijnsel van de l-/r- in het Japans uit, en ik hoefde alleen te knikken en "Da, znajoe, znajoe." te zeggen, maar ik begreep het wel! Ik kon zelfs antwoorden dat we in Nederland geen sisklanken hebben. En ik begreep dat ze zei, dat Peter de Grote in Nederland was geweest, en haar vraag of we vaak last hadden van overstromingen, omdat Nederland onder zeeniveau ligt. En ze wist dat we hele goede dammen hebben (damby, in het Russisch). Ik vond het verbazingwekkend, hoeveel dingen ze over Nederland had gehoord, en hoeveel ze in het algemeen wist. Maar ik heb wel vaker gehoord, dat het Russische schoolsysteem veel meer op het opdoen van algemene kennis gaat en dat de leerlingen ontzettend veel feiten moeten stampen. Inzichtsvragen zijn hier minder populair.
Wat ook minder populair is, is briefjes in de bus doen waarop staat "Beste bewoner van nummer..., wij zullen van.... tot...... bezig zijn met werkzaamheden en derhalve zal het warme water dan afgesloten zijn." Dit is toch een mooi, praktisch, Nederlands concept. Ik heb al voor de derde dag geen warm water in huis, niemand weet waarom, niemand weet hoe lang het gaat duren.
Russen zijn ook zo'n bizar lijdzaam volk. Ze halen echt hun schouders erover op, niemand belt de gemeenteraad of iets dergelijks. Toen ik aan mijn huisbaas vroeg of ze wist wanneer het weer opgelost zou worden, zei ze: 'Nee, maar dat is in Rusland normaal.'
Even terug naar mijn heimwee: de reden dat ik graag naar huis wil, is dat ik het leven op straat zo mis. Beeld je in: de Lijnbaan, of desnoods de Binnenban. Wat zie je? Groepjes, die lopen of staan te praten, giechelende meisjes van een jaar of dertien, die zich gillend en zingend voortbewegen. In de metro: gepraat, gebel, eventueel iemand met asociaal harde muziek op. Mensen uit allerlei lagen, rassen en religies, heel veel afwisseling, heel veel beweging.
Dan Nevskij Prospekt. Het is enorm, overal hangen knipperende uithangborden en gekleurde lampen. Maar níémand zegt een woord. Iedereen loopt, blik naar de grond, schouders opgetrokken, langs je voorbij. Vreemde stilte in de metro, zelfs mensen die bij elkaar horen laten hun zachte gesprekken doodbloeden, zodra ze ondergronds komen. Allemaal bleke smoeltjes in-afgezien van enkele gewaagde jongeren in de gele regenjas, die ik zelf ook graag wil- donkere jassen, capuchon op, kraag omhoog. Nergens mensen met een mooie afro en een neusringetje, het is gewoon zo saai. In dat opzicht, mis ik Rotterdam bijna echt meer dan mijn familie.
Dit weekend ga ik een hoop leuks doen, gelukkig, dus ik vermaak me wel. Mijn huisgenoten zitten nu, samen met de helft van de klas, in Ekaterinburg, maar ik had geen zin om mee te gaan. Heb dit weekendje helemaal voor mezelf, en kan inmiddels lekkere frietjes maken met zoete aardappel -die hier ongeveer 35 cent per kilo kost-, maken, dus meer frietjes voor Laurie.
zaterdag 20 februari 2016
My xotim tantsevat'
Dit weekend had ik voor het eerst de mogelijkheid om uit te gaan in Rusland.
Wij (ongeveer de helft van de meisjes uit onze groep) hadden een club op het oog, maar deze bleek -om onduidelijke redenen- niet open te zijn, dus besloten we het erop te wagen en gewoon te blijven lopen tot we iets leuks gevonden hadden. Bij de eerste club waar we het probeerden, mochten we niet naar binnen. (We mochten bijna naar binnen, tot we Nederlanders bleken te zijn; toen werden we vrij lomp terug de stoep op geduwd. Mmm)
Omdat we zulke -ahum-gevorderde studenten zijn, spraken we gewoon de eerste, de beste, gezellig-uitziende Russische jongen aan en vroegen of hij een leuke club kende om te dansen. De jongen vond het hilarisch. Hij gebaarde ons mee te lopen en vroeg of we Nederlands met elkaar wilden praten, toen we dat vervolgens deden, kwam hij bijna niet meer bij van het lachen. We liepen achter hem aan, terwijl hij een goocheltruc liet zien en zijn visitekaartje (Vitalij Sjatilov-illusionist) in mijn hand drukte. De straat waar hij naar toe op weg was zag er schimmig uit,en na enkele clubs met dansende vrouwen voor de ruit langs te zijn gelopen, beseften we dat we in de Dumskaja Ulitsa waren beland, de enige straat waarover ons, op het instituut, nadrukkelijk was gevraagd daar vooral níét te gaan stappen.We bedankten onze goochelaar en maakten rechtsomkeer, waarna we na een wandeling van ongeveer en halfuur op een binnenplaatsje kwamen, volgens mij Konjusjennaja plosjad' genaamd, met veel hippe clubs waarvan we er eentje -de naam weet ik niet- uitkozen om te gaan dansen.
We maakten nieuwe Russische vrienden, zoals Aleksandr -de Engelssprekende Rus, die graag wilde dat wij internationalen hem Alex noemden, hoewel wij hem -net als zijn vrienden- stug Sasja zijn blijven noemen voor de rest van de avond. Aleksandr had tevens een vriend die een beetje Duits sprak, zo vertelde eerdergenoemde. De vriend werd er bij getrokken en keek, toen wij Duits tegen hem spraken, precies zoals ik kijk als Russen me plotseling aanspreken; als een bang hert. Na enkele drankjes durfde ik Russisch te spreken zonder me al te druk te maken over de grammaticale uitgangen en dergelijke, dus het was, qua spreekvaardigheid, een erg vruchtbare avond. Bij het dansen maakten mensen op een bepaald moment zelfs ruimte voor mij op de vloer, dus ik voelde me immens beroemd. Een jongen sprak mij aan en zei dat ik zeker niet Russisch kon zijn, want Russische meisjes dansen niet. Daar moest ik wel om lachen.
De club had een erg open, leuke, en bijna Rotterdamse sfeer. Afgezien van het feit dat ik sterke drank kon kopen voor twee euro en dat niemand Nederlands sprak, was het net alsof ik op de Schiestraat stond. Een jongen vertelde mij enthousiast in half Engels, half Russisch, dat het heel normaal was dat hier vrouwelijke dj's draaiden, een andere jongen met een wilde opscheer en een knotje bovenop zijn hoofd vond het uitermate vreemd dat ik hem en zijn vriend een slokje cola aanbod. Dat vond ik dus raar, want Russen lijken elkaar verder alles aan te bieden, zelfs als ze elkaar helemaal niet kennen: van sigaretten tot ritjes naar huis. In deze omgeving vonden mensen het allemaal superleuk dat ik uit Nederland kwam en ze waren erg geduldig met duizend keer hun woorden herhalen tot ik het eindelijk begreep.
De groep van Aleksandr (Kirill, Sergei en Yuri) bleef ons de rest van de avond vergezellen en waren zo vriendelijk een taxi voor ons te bellen, toen bij ons de taxi-app het niet deed. Russische jongens zijn sowieso vrij beleefd tegen meisjes, ik werd eerder al voorgelaten bij de toiletten en dergelijke. Dat is nog iets, trouwens: Toiletten zijn hier heel vaak unisex, het is er soms maar één, of het zijn er twee zonder bordjes.
Momenteel kan ik geen mooie afsluiting bedenken voor het verhaal, dus ik stop gewoon hier! Groetjes xx
Wij (ongeveer de helft van de meisjes uit onze groep) hadden een club op het oog, maar deze bleek -om onduidelijke redenen- niet open te zijn, dus besloten we het erop te wagen en gewoon te blijven lopen tot we iets leuks gevonden hadden. Bij de eerste club waar we het probeerden, mochten we niet naar binnen. (We mochten bijna naar binnen, tot we Nederlanders bleken te zijn; toen werden we vrij lomp terug de stoep op geduwd. Mmm)
Omdat we zulke -ahum-gevorderde studenten zijn, spraken we gewoon de eerste, de beste, gezellig-uitziende Russische jongen aan en vroegen of hij een leuke club kende om te dansen. De jongen vond het hilarisch. Hij gebaarde ons mee te lopen en vroeg of we Nederlands met elkaar wilden praten, toen we dat vervolgens deden, kwam hij bijna niet meer bij van het lachen. We liepen achter hem aan, terwijl hij een goocheltruc liet zien en zijn visitekaartje (Vitalij Sjatilov-illusionist) in mijn hand drukte. De straat waar hij naar toe op weg was zag er schimmig uit,en na enkele clubs met dansende vrouwen voor de ruit langs te zijn gelopen, beseften we dat we in de Dumskaja Ulitsa waren beland, de enige straat waarover ons, op het instituut, nadrukkelijk was gevraagd daar vooral níét te gaan stappen.We bedankten onze goochelaar en maakten rechtsomkeer, waarna we na een wandeling van ongeveer en halfuur op een binnenplaatsje kwamen, volgens mij Konjusjennaja plosjad' genaamd, met veel hippe clubs waarvan we er eentje -de naam weet ik niet- uitkozen om te gaan dansen.
We maakten nieuwe Russische vrienden, zoals Aleksandr -de Engelssprekende Rus, die graag wilde dat wij internationalen hem Alex noemden, hoewel wij hem -net als zijn vrienden- stug Sasja zijn blijven noemen voor de rest van de avond. Aleksandr had tevens een vriend die een beetje Duits sprak, zo vertelde eerdergenoemde. De vriend werd er bij getrokken en keek, toen wij Duits tegen hem spraken, precies zoals ik kijk als Russen me plotseling aanspreken; als een bang hert. Na enkele drankjes durfde ik Russisch te spreken zonder me al te druk te maken over de grammaticale uitgangen en dergelijke, dus het was, qua spreekvaardigheid, een erg vruchtbare avond. Bij het dansen maakten mensen op een bepaald moment zelfs ruimte voor mij op de vloer, dus ik voelde me immens beroemd. Een jongen sprak mij aan en zei dat ik zeker niet Russisch kon zijn, want Russische meisjes dansen niet. Daar moest ik wel om lachen.
De club had een erg open, leuke, en bijna Rotterdamse sfeer. Afgezien van het feit dat ik sterke drank kon kopen voor twee euro en dat niemand Nederlands sprak, was het net alsof ik op de Schiestraat stond. Een jongen vertelde mij enthousiast in half Engels, half Russisch, dat het heel normaal was dat hier vrouwelijke dj's draaiden, een andere jongen met een wilde opscheer en een knotje bovenop zijn hoofd vond het uitermate vreemd dat ik hem en zijn vriend een slokje cola aanbod. Dat vond ik dus raar, want Russen lijken elkaar verder alles aan te bieden, zelfs als ze elkaar helemaal niet kennen: van sigaretten tot ritjes naar huis. In deze omgeving vonden mensen het allemaal superleuk dat ik uit Nederland kwam en ze waren erg geduldig met duizend keer hun woorden herhalen tot ik het eindelijk begreep.
De groep van Aleksandr (Kirill, Sergei en Yuri) bleef ons de rest van de avond vergezellen en waren zo vriendelijk een taxi voor ons te bellen, toen bij ons de taxi-app het niet deed. Russische jongens zijn sowieso vrij beleefd tegen meisjes, ik werd eerder al voorgelaten bij de toiletten en dergelijke. Dat is nog iets, trouwens: Toiletten zijn hier heel vaak unisex, het is er soms maar één, of het zijn er twee zonder bordjes.
Momenteel kan ik geen mooie afsluiting bedenken voor het verhaal, dus ik stop gewoon hier! Groetjes xx
zaterdag 13 februari 2016
EIGEN KAMER
Onze huisbazen zijn eindelijk verhuisd :)
Katia, mijn favoriet van de twee, was blij dat wij in haar appartement wonen en ze vond het een fijn idee, dat wij daar nu zo lang zitten, want ze vertrouwt ons. We moeten ook al haar overgebleven spullen opeten, want anders is het zonde. Ze is echt heel lief.
Hun vertrek betekent dat ik nu een eigen kamer heb -wat ook fijn is voor Emma, aangezien ik haar al drie nachten wakker houdt met geluid van mijn longvocht (maar dat, lieve kinderen, is weer een ander verhaal)-, en die ziet er zo uit:
Katia, mijn favoriet van de twee, was blij dat wij in haar appartement wonen en ze vond het een fijn idee, dat wij daar nu zo lang zitten, want ze vertrouwt ons. We moeten ook al haar overgebleven spullen opeten, want anders is het zonde. Ze is echt heel lief.
Hun vertrek betekent dat ik nu een eigen kamer heb -wat ook fijn is voor Emma, aangezien ik haar al drie nachten wakker houdt met geluid van mijn longvocht (maar dat, lieve kinderen, is weer een ander verhaal)-, en die ziet er zo uit:
Bed. Er zijn geen bij elkaar passende slopen en hoezen, dus heb ik maar gekozen voor de themakleur blauw. Ik dacht, bij dit rustgevende behang kan ik nog wel vier extra drukke printen toevoegen. De kussensloop heeft inderdaad een rouche.
Dit is mijn karige garderobe.
En, last but not least, mijn zithoek.
Ik heb verder ook nog een bureautje, wat al helemaal volgestouwd staat met spullen, hehe.
woensdag 10 februari 2016
Thuisbezorgd.ru
Vandaag hadden we geen zin om boodschappen te doen en kwamen met het briljante, en -in Nederland- het fantastisch uitvoerbare plan IETS TE BESTELLEN.
Er kwam al een donker wolkje in beeld, toen er van de -wilde schatting- 40,000 restaurants in deze stad, er slechts drie een bezorgservice bleken te hebben. Emma en Madeleine gingen op zoek, ik ging in bad (ik onttrek me graag aan verplichtingen. Nee grapje, ik was ziekjes) en uiteindelijk vonden zij een bezorgdienst voor pizza. De man kwam veertig minuten te laat, en legde aan de telefoon uitvoerig uit hoe hij verdwaald was. Gelukkig was onze huisbazin er en kon zijn streng in de telefoon schreeuwen, want dan kunnen we nog niet zelf.
De pizza's waren niet zo lekker en iedereen was geïrriteerd, dus ongezellige sfeer, dus uiteindelijk Tim gebeld en gehuild (omdat ik Rusland stom vind.omdat er nooit zon is, omdat iedereen onaardig is, ik hoofdpijn heb en moet hoesten, en omdat ik vandaag bijna een halte verder moest rijden, omdat de deuren van de bus al dichtgingen en ik er niet bij kon komen, vanwege een norse man in de weg). Wat erg zielig was voor Tim, want die zat gewoon lekker in de trein te chillen.
Daarna voelde ik me beter en gingen we gezellig huiswerk maken.
We zijn in het fotografiemuseum geweest, dat op de vierde verdieping van een gebouw zit. Dit gebouw bevat tevens een bank en een kantoor, of zoiets? Vreemd.
Hieronder zie je inwoners van Huisje Eén in memorabele ijs-outfits.
Er kwam al een donker wolkje in beeld, toen er van de -wilde schatting- 40,000 restaurants in deze stad, er slechts drie een bezorgservice bleken te hebben. Emma en Madeleine gingen op zoek, ik ging in bad (ik onttrek me graag aan verplichtingen. Nee grapje, ik was ziekjes) en uiteindelijk vonden zij een bezorgdienst voor pizza. De man kwam veertig minuten te laat, en legde aan de telefoon uitvoerig uit hoe hij verdwaald was. Gelukkig was onze huisbazin er en kon zijn streng in de telefoon schreeuwen, want dan kunnen we nog niet zelf.
De pizza's waren niet zo lekker en iedereen was geïrriteerd, dus ongezellige sfeer, dus uiteindelijk Tim gebeld en gehuild (omdat ik Rusland stom vind.omdat er nooit zon is, omdat iedereen onaardig is, ik hoofdpijn heb en moet hoesten, en omdat ik vandaag bijna een halte verder moest rijden, omdat de deuren van de bus al dichtgingen en ik er niet bij kon komen, vanwege een norse man in de weg). Wat erg zielig was voor Tim, want die zat gewoon lekker in de trein te chillen.
Daarna voelde ik me beter en gingen we gezellig huiswerk maken.
We zijn in het fotografiemuseum geweest, dat op de vierde verdieping van een gebouw zit. Dit gebouw bevat tevens een bank en een kantoor, of zoiets? Vreemd.
Hieronder zie je inwoners van Huisje Eén in memorabele ijs-outfits.
Abonneren op:
Posts (Atom)