En dat was één

Inmiddels zit een derde van mijn semester in Sint Petersburg erop. Aan de ene kant denk ik: Het gaat zo snel, ik moet nog zovéél doen (ik ben heel slecht in dingen doen: ik besluit elke week dat ik zaterdag écht naar de Hermitage zal gaan, maar lig de gemiddelde zaterdag met een brakke kop op bed, omdat Russische clubs gewoon érrug gezellig zijn, en 'om uiterlijk 02:00 wil ik in bed liggen' al snel eindigt in een 'het is over vijven en ik moet nog twee kilometer naar huis strompelen.'
We hebben inmiddels verschillende lagen van het uitgaansleven gezien, van clubs met schuurmuziek en tafel-danseressen, tot opslagpanden die omgetoverd zijn tot gezellig belichtte dansvloeren, ondersteund door rustige deuntjes. Maar ja, ik vermoed dat de familie niet echt geïnteresseerd is mijn dans-en-drank avonturen, dus ik zal zo weer even overschakelen op de andere culturele hoogtepunten.

Aan de andere kant wil ik ook graag dat de andere twee maanden net zo snel, of liever nog sneller voorbijgaan. Niemand aan wie ik het heb gevraagd zei: Hé, je krijgt echt heimwee als je drie maanden weg bent van je familie en vrienden, en vooral van je eigen stad." Zoals ik al tegen Tim zei: "Ik mis Rotterdam meer dan mijn moeder." (Niet echt, hoor, mama)
Gisteren heb ik huilend bij de directrice van het NIP gezeten en zij snapte wat ik bedoelde -het lijkt net alsof je in een onderzeeër zit en je kunt er niet uit- waarop ze me om 11:00 's ochtends de meest logische oplossing ooit aanbood: "Wil je anders een wijntje?" Na een koekje en thee, en meerdere keren het aanbod om met een taxi naar de Engelse bioscoop gebracht te worden, ben ik weer terug college in gegaan. De docente, die ook wel een beetje de reden was, waarom ik me niet zo chill voelde, ging daarna ook nog een persoonlijk gesprek met me aan en toen voelde ik me eigenlijk wel weer goed. De mensen van het NIP zijn sowieso onwijs lief, ik heb toen ik negentien werd narcissen en een dagboek gekregen, bovendien waren er vlaggetjes opgehangen.

Hoe dan ook. Ik ben deze blog al weer lange tijd aan het verwaarlozen en ik weet eigenlijk al niet meer wat ik de afgelopen twee weken allemaal heb gedaan. Mams, paps en Isa zijn er natuurlijk geweest, we gingen naar het Zoölogisch museum en vooral heel veel koffie drinken in allerlei leuke tentjes: het moest, want de staatsmusea waren dicht vanwege de feestdagen.
Volgens mij heb ik verder eigenlijk niet zoveel gedaan, het afgelopen weekend was korter dan normaal (in Rusland moet je je feestdagen inhalen op vrije dagen, alias super-nutteloos systeem).

Het Russisch gaat veel beter. Mijn spreekvaardigheid zit nog niet echt op het niveau waarop ik het graag zou willen, ik maak in de praktijk superveel domme grammaticale fouten. Luisteren gaat verrassend goed na een maand, eerst begreep ik misschien een kwart van een zin, nu is dat andersom.
Ik heb zelf in het Russisch naar een oplossing gezocht voor mijn verkeerd afgesloten telefoonabonnement en dat is me gelukt. Ik heb ook een hele busrit met een Russische baboesjka gesproken, die om een praatje verlegen zat: "Waar moet jij eruit?" "Plosjad Aleksandra Nevskogo" "Hé, ben jij soms Deens? Ik spreek Deens! En nog zes andere talen." De oma zei spijtig dat ze geen Nederlands sprak, maar haar zoon was wel een keer in Amsterdam geweest. Ze hield van talen leren, ze sprak Spaans, Engels, Deens, Ests, Russisch, en een beetje Duits en Japans. Ze legde het fonologische verschijnsel van de l-/r- in het Japans uit, en ik hoefde alleen te knikken en "Da, znajoe, znajoe." te zeggen, maar ik begreep het wel! Ik kon zelfs antwoorden dat we in Nederland geen sisklanken hebben. En ik begreep dat ze zei, dat Peter de Grote in Nederland was geweest, en haar vraag of we vaak last hadden van overstromingen, omdat Nederland onder zeeniveau ligt. En ze wist dat we hele goede dammen hebben (damby, in het Russisch). Ik vond het verbazingwekkend, hoeveel dingen ze over Nederland had gehoord, en hoeveel ze in het algemeen wist. Maar ik heb wel vaker gehoord, dat het Russische schoolsysteem veel meer op het opdoen van algemene kennis gaat en dat de leerlingen ontzettend veel feiten moeten stampen. Inzichtsvragen zijn hier minder populair.

Wat ook minder populair is, is briefjes in de bus doen waarop staat "Beste bewoner van nummer..., wij zullen van.... tot...... bezig zijn met werkzaamheden en derhalve zal het warme water dan afgesloten zijn." Dit is toch een mooi, praktisch, Nederlands concept. Ik heb al voor de derde dag geen warm water in huis, niemand weet waarom, niemand weet hoe lang het gaat duren.
Russen zijn ook zo'n bizar lijdzaam volk. Ze halen echt hun schouders erover op, niemand belt de gemeenteraad of iets dergelijks. Toen ik aan mijn huisbaas vroeg of ze wist wanneer het weer opgelost zou worden, zei ze: 'Nee, maar dat is in Rusland normaal.'

Even terug naar mijn heimwee: de reden dat ik graag naar huis wil, is dat ik het leven op straat zo mis. Beeld je in: de Lijnbaan, of desnoods de Binnenban. Wat zie je? Groepjes, die lopen of staan te praten, giechelende meisjes van een jaar of dertien, die zich gillend en zingend voortbewegen. In de metro: gepraat, gebel, eventueel iemand met asociaal harde muziek op. Mensen uit allerlei lagen, rassen en religies, heel veel afwisseling, heel veel beweging.
Dan Nevskij Prospekt. Het is enorm, overal hangen knipperende uithangborden en gekleurde lampen. Maar níémand zegt een woord. Iedereen loopt, blik naar de grond, schouders opgetrokken, langs je voorbij. Vreemde stilte in de metro, zelfs mensen die bij elkaar horen laten hun zachte gesprekken doodbloeden, zodra ze ondergronds komen. Allemaal bleke smoeltjes in-afgezien van enkele gewaagde jongeren in de gele regenjas, die ik zelf ook graag wil- donkere jassen, capuchon op, kraag omhoog. Nergens mensen met een mooie afro en een neusringetje, het is gewoon zo saai. In dat opzicht, mis ik Rotterdam bijna echt meer dan mijn familie.

Dit weekend ga ik een hoop leuks doen, gelukkig, dus ik vermaak me wel. Mijn huisgenoten zitten nu, samen met de helft van de klas, in Ekaterinburg, maar ik had geen zin om mee te gaan. Heb dit weekendje helemaal voor mezelf, en kan inmiddels lekkere frietjes maken met zoete aardappel -die hier ongeveer 35 cent per kilo kost-,  maken, dus meer frietjes voor Laurie.