Dit weekend had ik voor het eerst de mogelijkheid om uit te gaan in Rusland.
Wij (ongeveer de helft van de meisjes uit onze groep) hadden een club op het oog, maar deze bleek -om onduidelijke redenen- niet open te zijn, dus besloten we het erop te wagen en gewoon te blijven lopen tot we iets leuks gevonden hadden. Bij de eerste club waar we het probeerden, mochten we niet naar binnen. (We mochten bijna naar binnen, tot we Nederlanders bleken te zijn; toen werden we vrij lomp terug de stoep op geduwd. Mmm)
Omdat we zulke -ahum-gevorderde studenten zijn, spraken we gewoon de eerste, de beste, gezellig-uitziende Russische jongen aan en vroegen of hij een leuke club kende om te dansen. De jongen vond het hilarisch. Hij gebaarde ons mee te lopen en vroeg of we Nederlands met elkaar wilden praten, toen we dat vervolgens deden, kwam hij bijna niet meer bij van het lachen. We liepen achter hem aan, terwijl hij een goocheltruc liet zien en zijn visitekaartje (Vitalij Sjatilov-illusionist) in mijn hand drukte. De straat waar hij naar toe op weg was zag er schimmig uit,en na enkele clubs met dansende vrouwen voor de ruit langs te zijn gelopen, beseften we dat we in de Dumskaja Ulitsa waren beland, de enige straat waarover ons, op het instituut, nadrukkelijk was gevraagd daar vooral níét te gaan stappen.We bedankten onze goochelaar en maakten rechtsomkeer, waarna we na een wandeling van ongeveer en halfuur op een binnenplaatsje kwamen, volgens mij Konjusjennaja plosjad' genaamd, met veel hippe clubs waarvan we er eentje -de naam weet ik niet- uitkozen om te gaan dansen.
We maakten nieuwe Russische vrienden, zoals Aleksandr -de Engelssprekende Rus, die graag wilde dat wij internationalen hem Alex noemden, hoewel wij hem -net als zijn vrienden- stug Sasja zijn blijven noemen voor de rest van de avond. Aleksandr had tevens een vriend die een beetje Duits sprak, zo vertelde eerdergenoemde. De vriend werd er bij getrokken en keek, toen wij Duits tegen hem spraken, precies zoals ik kijk als Russen me plotseling aanspreken; als een bang hert. Na enkele drankjes durfde ik Russisch te spreken zonder me al te druk te maken over de grammaticale uitgangen en dergelijke, dus het was, qua spreekvaardigheid, een erg vruchtbare avond. Bij het dansen maakten mensen op een bepaald moment zelfs ruimte voor mij op de vloer, dus ik voelde me immens beroemd. Een jongen sprak mij aan en zei dat ik zeker niet Russisch kon zijn, want Russische meisjes dansen niet. Daar moest ik wel om lachen.
De club had een erg open, leuke, en bijna Rotterdamse sfeer. Afgezien van het feit dat ik sterke drank kon kopen voor twee euro en dat niemand Nederlands sprak, was het net alsof ik op de Schiestraat stond. Een jongen vertelde mij enthousiast in half Engels, half Russisch, dat het heel normaal was dat hier vrouwelijke dj's draaiden, een andere jongen met een wilde opscheer en een knotje bovenop zijn hoofd vond het uitermate vreemd dat ik hem en zijn vriend een slokje cola aanbod. Dat vond ik dus raar, want Russen lijken elkaar verder alles aan te bieden, zelfs als ze elkaar helemaal niet kennen: van sigaretten tot ritjes naar huis. In deze omgeving vonden mensen het allemaal superleuk dat ik uit Nederland kwam en ze waren erg geduldig met duizend keer hun woorden herhalen tot ik het eindelijk begreep.
De groep van Aleksandr (Kirill, Sergei en Yuri) bleef ons de rest van de avond vergezellen en waren zo vriendelijk een taxi voor ons te bellen, toen bij ons de taxi-app het niet deed. Russische jongens zijn sowieso vrij beleefd tegen meisjes, ik werd eerder al voorgelaten bij de toiletten en dergelijke. Dat is nog iets, trouwens: Toiletten zijn hier heel vaak unisex, het is er soms maar één, of het zijn er twee zonder bordjes.
Momenteel kan ik geen mooie afsluiting bedenken voor het verhaal, dus ik stop gewoon hier! Groetjes xx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten