Op zaterdag 30 januari vlogen wij in een directe lijn van Schiphol naar Aeroport Pulkovo. Wegens de gunstige vliegomstandigheden kwamen we vijftig minuten eerder dan gepland aan, maar desondanks liep het alsnog tegen zessen voor we onderweg waren naar ons appartement. Alles verliep soepeltjes, geen bagage kwijt, geldig visum en een keurig taxibureau inc, minivan. De lucht was voor mijn gevoel al veel te donker, maar met de kou viel het mee.
De minivan loodste ons door rijen schimmige straten, volgepakt met Sovjet-blokken. Overal hingen de felgekleurde flyertjes waarop in dikgedrukte letters telefoonnummers en damesnamen staan. Wow. Gelukkig kwamen we al snel op onze plaats van bestemming aan, Nevskij Prospekt. We reden langs restaurants en apotheken, de Chanelboetiek, L'Agent Provocateur en last but not least "Jeans Only" waarvan het lichtgevende uithangbord nu ons baken van herkenning is ("hoever is het nog lopen uuuhhh?? DAAR IS DE JEANS ONLY, KOM OP, BIJNA!")
Uit de Nevskij stapten we een obscuur binnenplaatsje binnen. Op de grote, bruinmetalen deur van ons complex stond met slordige, gele letters "We don't give a fuck" gesprayed. De hal was in staat van renovatie en er niet veel beter aan toe. En toen we de lift zagen, zonk de moed ons even in onze schoenen. Klein, ijzer, en krakkemikkig. Emma, onze held, beet het spits af. Van bovenaf hoorde we haar roepen "Ik zit vast!" We gaan lopen, besloot ik, we nemen de trap wel. Maar uiteindelijk gingen we toch met de lift. Veel claustrofobische aanvallen en onheilspellend geklik later stapten we uit bij ons appartement. Zucht van opluchting. Ruim, volgepakt en gezellig. Aardige verhuurders ook, een Fransman en zijn Russische vriendin. Gisteren spraken ze nog Engels tegen ons, helaas moeten we echt gaan vragen of ze Russisch willen spreken. Het appartementje zelf kan wel epileptische aanvallen opwekken. Dit is bijvoorbeeld een stukje van mijn super-hysterische slaapkamer, met erg veel verschillende behangprints:
We besloten de eerste avond een stukje stad te verkennen. In het door ons uitgekozen restaurantje (Klaret?) deden we ons best om Russisch te praten. Tot zover heb ik dit de hele tijd op dezelfde manier gedaan:
Stap 1: Begin met een basiszin, die je goed hebt geleerd, zodat de verwachtingen van het personeel hoog zijn.
Stap 2: Luister naar wedervragen en versta 3/10 woorden.
Stap 3: Kijk verbaasd naar je mede-Hollanders en herhaal één van de opgevangen woorden.
Stap 4: Lach even beleefd naar het personeel en vraag in het Nederlands aan je tafelgenoten waar ze het in vredesnaam over heeft.
Stap 5: Tijd voor gebarentaal.
Stap 6: "Okay, sorry, I did not quite get what you were saying (...)"
Stap 7: Totale panieksituatie. Vraag in het Nederlands waar je je handtekening moet zetten. Kijk als een verdwaald hert naar de medewerker totdat hij vol medelijden gewoon maar overschakelt op aanwijzen.
Dit stappensysteem hebben wij ook vanochtend weer aangehouden, toen we bij een Frans-Russische boulangerie gingen ontbijten "I, eh, ja tozhe chozhu...eto *wijst*" (Enne, ehhh, ik wil ook....dat)
Bovendien sneeuwde het vandaag een beetje! Het is fris, maar niet zo koud dat je handschoenen aanmoet. Het is fijn dat het niet de hele tijd zo'n harde en vochtige wind staat, wat ik gewend ben in Nederland.
Wat ik echter totaal niet gewend ben, zijn de afstanden :). Vandaar werd ik nogal gefopt door de kaart. 'Oh, is maar twee straatjes.' dachten mijn hersenen. Toen realiseerde ik me dat een straat hier wel wat langer is, dan in Hoogvliet, waardoor je al snel twintig minuten over een straat doet. We hebben gelukkig wel supermarkten en apotheken en dergelijke in de buurt.
Dat was het voor nu!
