My xotim tantsevat'

Dit weekend had ik voor het eerst de mogelijkheid om uit te gaan in Rusland.
Wij (ongeveer de helft van de meisjes uit onze groep) hadden een club op het oog, maar deze bleek -om onduidelijke redenen- niet open te zijn, dus besloten we het erop te wagen en gewoon te blijven lopen tot we iets leuks gevonden hadden. Bij de eerste club waar we het probeerden, mochten we niet naar binnen. (We mochten bijna naar binnen, tot we Nederlanders bleken te zijn; toen werden we vrij lomp terug de stoep op geduwd. Mmm)
Omdat we zulke -ahum-gevorderde studenten zijn, spraken we gewoon de eerste, de beste, gezellig-uitziende Russische jongen aan en vroegen of hij een leuke club kende om te dansen. De jongen vond het hilarisch. Hij gebaarde ons mee te lopen en vroeg of we Nederlands met elkaar wilden praten, toen we dat vervolgens deden, kwam hij bijna niet meer bij van het lachen. We liepen achter hem aan, terwijl hij een goocheltruc liet zien en zijn visitekaartje (Vitalij Sjatilov-illusionist) in mijn hand drukte. De straat waar hij naar toe op weg was zag er schimmig uit,en na enkele clubs met dansende vrouwen voor de ruit langs te zijn gelopen, beseften we dat we in de Dumskaja Ulitsa waren beland, de enige straat waarover ons, op het instituut, nadrukkelijk was gevraagd daar vooral níét te gaan stappen.We bedankten onze goochelaar en maakten rechtsomkeer, waarna we na een wandeling van ongeveer en halfuur op een binnenplaatsje kwamen, volgens mij Konjusjennaja plosjad' genaamd, met veel hippe clubs waarvan we er eentje -de naam weet ik niet- uitkozen om te gaan dansen.
We maakten nieuwe Russische vrienden, zoals Aleksandr -de Engelssprekende Rus, die graag wilde dat wij internationalen hem Alex noemden, hoewel wij hem -net als zijn vrienden- stug Sasja zijn blijven noemen voor de rest van de avond. Aleksandr had tevens een vriend die een beetje Duits sprak, zo vertelde eerdergenoemde. De vriend werd er bij getrokken en keek, toen wij Duits tegen hem spraken, precies zoals ik kijk als Russen me plotseling aanspreken; als een bang hert.  Na enkele drankjes durfde ik Russisch te spreken zonder me al te druk te maken over de grammaticale uitgangen en dergelijke, dus het was, qua spreekvaardigheid, een erg vruchtbare avond. Bij het dansen maakten mensen op een bepaald moment zelfs ruimte voor mij op de vloer, dus ik voelde me immens beroemd. Een jongen sprak mij aan en zei dat ik zeker niet Russisch kon zijn, want Russische meisjes dansen niet. Daar moest ik wel om lachen.

De club had een erg open, leuke, en bijna Rotterdamse sfeer. Afgezien van het feit dat ik sterke drank kon kopen voor twee euro en dat niemand Nederlands sprak, was het net alsof ik op de Schiestraat stond. Een jongen vertelde mij enthousiast in half Engels, half Russisch, dat het heel normaal was dat hier vrouwelijke dj's draaiden, een andere jongen met een wilde opscheer en een knotje bovenop zijn hoofd vond het uitermate vreemd dat ik hem en zijn vriend een slokje cola aanbod. Dat vond ik dus raar, want Russen lijken elkaar verder alles aan te bieden, zelfs als ze elkaar helemaal niet kennen: van sigaretten tot ritjes naar huis. In deze omgeving vonden mensen het allemaal superleuk dat ik uit Nederland kwam en ze waren erg geduldig met duizend keer hun woorden herhalen tot ik het eindelijk begreep.

De groep van Aleksandr (Kirill, Sergei en Yuri) bleef ons de rest van de avond vergezellen en waren zo vriendelijk een taxi voor ons te bellen, toen bij ons de taxi-app het niet deed. Russische jongens zijn sowieso vrij beleefd tegen meisjes, ik werd eerder al voorgelaten bij de toiletten en dergelijke. Dat is nog iets, trouwens: Toiletten zijn hier heel vaak unisex, het is er soms maar één, of het zijn er twee zonder bordjes.

Momenteel kan ik geen mooie afsluiting bedenken voor het verhaal, dus ik stop gewoon hier! Groetjes xx

EIGEN KAMER

Onze huisbazen zijn eindelijk verhuisd :)
Katia, mijn favoriet van de twee, was blij dat wij in haar appartement wonen en ze vond het een fijn idee, dat wij daar nu zo lang zitten, want ze vertrouwt ons. We moeten ook al haar overgebleven spullen opeten, want anders is het zonde. Ze is echt heel lief.
Hun vertrek betekent dat ik nu een eigen kamer heb -wat ook fijn is voor Emma, aangezien ik haar al drie nachten wakker houdt met geluid van mijn longvocht (maar dat, lieve kinderen, is weer een ander verhaal)-, en die ziet er zo uit:

Bed. Er zijn geen bij elkaar passende slopen en hoezen, dus heb ik maar gekozen voor de themakleur blauw. Ik dacht, bij dit rustgevende behang kan ik nog wel vier extra drukke printen toevoegen. De kussensloop heeft inderdaad een rouche. 

Dit is mijn karige garderobe.

En, last but not least, mijn zithoek. 

Ik heb verder ook nog een bureautje, wat al helemaal volgestouwd staat met spullen, hehe.

Thuisbezorgd.ru

Vandaag hadden we geen zin om boodschappen te doen en kwamen met het briljante, en -in Nederland- het fantastisch uitvoerbare plan IETS TE BESTELLEN.

Er kwam al een donker wolkje in beeld, toen er van de -wilde schatting- 40,000 restaurants in deze stad, er slechts drie een bezorgservice bleken te hebben. Emma en Madeleine gingen op zoek, ik ging in bad (ik onttrek me graag aan verplichtingen. Nee grapje, ik was ziekjes) en uiteindelijk vonden zij een bezorgdienst voor pizza. De man kwam veertig minuten te laat, en legde aan de telefoon uitvoerig uit hoe hij verdwaald was. Gelukkig was onze huisbazin er en kon zijn streng in de telefoon schreeuwen, want dan kunnen we nog niet zelf.
De pizza's waren niet zo lekker en iedereen was geïrriteerd, dus ongezellige sfeer, dus uiteindelijk Tim gebeld en gehuild (omdat ik Rusland stom vind.omdat er nooit zon is, omdat iedereen onaardig is, ik hoofdpijn heb en moet hoesten, en omdat ik vandaag bijna een halte verder moest rijden, omdat de deuren van de bus al dichtgingen en ik er niet bij kon komen, vanwege een norse man in de weg). Wat erg zielig was voor Tim, want die zat gewoon lekker in de trein te chillen.

Daarna voelde ik me beter en gingen we gezellig huiswerk maken.

We zijn in het fotografiemuseum geweest, dat op de vierde verdieping van een gebouw zit. Dit gebouw bevat tevens een bank en een kantoor, of zoiets? Vreemd.


Hieronder zie je inwoners van Huisje Eén in memorabele ijs-outfits.

Na een week

Добрый день!

Het is alweer langer dan een week geleden, dat we aankwamen op de luchthaven. Vooral het weekend vloog voorbij. Misschien kwam dat ook deels, doordat we zo laat pas opstonden.

Op donderdagavond maakten we ons alvast klaar voor drie dagen vrij. Het eerste wat we deden, was ons slaapgebrek inhalen. Daarna hebben we braaf gestudeerd en vrijdagmiddag ging ik in mijn eentje de stad in, een boek uitzoeken voor leesvaardigheid (niet gevonden, trouwens, eerst nog even googelen. De keuze was enorm en alles is, vanwege de subsidie, bizar goedkoop. Alleen dat is al de moeite van Russisch leren waard: boeken voor 2,50.) Ik verdwaalde een beetje en liep per ongeluk tegen het Winterpaleis aan.
Op dit moment zit ik met één hand in een zak uien-smetana chips van Lay's. Smetana is het Oostblokalternatief voor crème fraîche, trouwens. Ik vind het echt chill.

Vrijdagavond gingen we Georgisch eten, waar ik me erg op had verheugd. Het viel me nogal tegen. Voor Russische begrippen was het best duur eten, maar mijn vader kan beter vlees grillen. De limonade bevatte bovendien zoveel suiker, dat ik me net een hyperactieve kleuter in de Efteling voelde.  Het zag er wel heel mooi uit, dat wel.  

De zaterdag weer begonnen met studeren, daarna hebben we een beetje winkels gekeken en boodschappen gedaan. Was geen boeiende, maar wel een relaxte dag.

Op zondag had Emma een afspraak met haar NIP-buddy (je toegewezen Russische vriend of vriendin, de mijne is helaas niet echt helemaal mijn ding, ik versta haar ook niet.) Madeleine en ik gingen toen samen op missie voor lippenstift, broek en ansichtkaarten, maar helaas mocht het niet baten. Ik weet wel waar je écht lelijke ansichtkaarten kunt kopen, dus dat ga ik denk ik eind van deze week doen(sorry oma's). We vonden ook een hysterisch cafeetje, met een etalage vol draaimolen-poppen, vliegende engeltjes, fluwelen banken en een enorme ananas in het midden. De gebakjes en de koffie waren heerlijk en we hebben besloten dat dit "heimwee-café" wordt, waar we taartjes gaan eten als we om wat voor reden dan ook ongelukkig zijn. 

Alle stereotypes die je kent over Russische architectuur zijn overigens waar, vooral wat betreft het matige onderhoud ervan. 

Eigenlijk ziet bijna alles er zo uit. Er staat naast onze opleiding een best wel mooi, statig pand, waarbij de balkons zo doorgerot zijn dat je er niet onderdoor mag lopen, en meer van dat soort dingen. Op dit moment zijn twee niet-Russen (Georgiërs? Azerbeidzjanen?) onze flat aan het renoveren. Per dag werken ze van 's ochtends tot 's avonds, evenals op zondag, maar het lijkt na een dag nooit alsof er iets veranderd is. Onze huisbaas zegt dat dat komt, omdat ze niet teruggestuurd willen worden naar hun eigen land, want daar hebben ze alleen maar schapen. Wat best een heftige, maar volgens mij ook een erg Russische uitspraak is.(Evenals: "Die donkere mensen -d.w.z alles wat niet Kievs-Russisch is, bijvoorbeeld Tataren of Armeniërs, niet per se vanwege een donkere huid- zien er altijd zo raar uit")  Bovengenoemde zijn nu bezig met onze etage, en hebben vandaag precies één muur geverfd, tussen 10:00 en 17:00, dus ik vrees dat we nog de rest van de maand onder hun geïmproviseerde ladder door zullen moeten limbodansen. De lift staat helaas ook stil vandaag. Veertien trappen is best een lange tippel. 

Nu weer lekker aan de studie, helaas.

Groetjes :)

Ik ben moe!

Vandaag moesten we om 10:00 opstaan en dat vond ik érg vermoeiend. Het hielp niet dat ik alle afgelopen dagen slechts zo'n vijf uur heb geslapen. Buiten was het fris en dacht ik voor luttele minuten dat er toch wel genoeg energie in zat om de dag door te komen. Toen stapten we het lesgebouw in. De lucht sloeg warm en zwaar in mijn gezicht, ik had er helemaal geen zin meer in.

Klinkt als het perfecte moment om vijf uur louter Russisch college te hebben. Laat ik dit even uitleggen: In Leiden kan ik, als ik iets niet begrijp, gelukzalig en dom mijn mond open hangen en dan zeg ik in het Nederlands "Ik wilde zeggen: (...)" Nou, dat feestje gaat hier niet meer door.
Als ik mijn mond hier dom open hang, knikt de docent me toe en noemt een lijst woorden op, die ik misschien nodig heb. Of ze vraagt in het Russisch of ik een synoniem ken. En legt alles wat ik niet begrijp ook uit in hetzelfde Russisch.
"Mir Peterburga" was een nieuw dieptepunt, met een bijna twee-uur durend verhaal over het ontstaan van de stad in een otsjen, otsjen rap tempo, waarbij de lerares tussendoor vragen stelde en ons dan verwachtingsvol aanstaarde. Mijn hoofd liep tien minuten achter en uiteindelijk heb ik een heel mooi eiland in mijn schrift getekend, omdat ik er helemaal niets meer van begreep.

Na dit heftige avontuur genoot ik ervan om naar internationale supermarkt Stockmann te gaan ("Biologische tomatenpuree: met echte Italiaanse tomaten" Unilever-producten, mijn lievelings!) en thuis heb ik even mijn hart gelucht tegen Tim over álles wat er hier stom is, dus nu voel ik me beter en kan ik het morgen wel weer aan. Ik merk wel dat, zelfs na vijf dagen, ik al veel meer in de Russische flow zit. Toch heb ik ook veel minder begrip voor de "In Nederland praten we Nederlands"- fanaten. Want als je bij elk woord in je hoofd een plaatje moet zoeken, heb je na twintig minuten eigenlijk al geen zin meer.

Maandag

Voor mijn gevoel sliep ik drie minuten, toen de wekker al weer afging. En deze keer konden we niet rustig bedenken of het halen van en SIM-kaart de moeite waard was om voor op te staan; we hadden college.

College was best leuk, minder intimiderend dan verwacht, wel meer huiswerk dan verwacht (hoe, oh, hoe, moet ik nu mijn Russische man aan de haak slaan? Totaal geen tijd voor.)  De docenten zijn relaxed en allemaal verrassend goed gekleed. Ik begin steeds onzekerder te worden in mijn "Oerhollandse, lekker praktische spijkerbroek-met-sneeuwlaarzen-outfit", vooral ook omdat ik nog steeds superverkouden ben en het qua uiterlijk vertoon allemaal niet zo aan en gaande is. Oudere vrouwen gaan hier helemaal los met hun kleding, wat ik niet per se mooi vind, maar in mijn leeftijdsklasse ziet het er wel verzorgd uit. De jongens daarentegen...

Voor vandaag, nu ik nog de energie heb om stukjes te schrijven, wat waarschijnlijk op zal houden als ik de buslijnen ken en beter Russisch spreek: een vrolijke foto! (Kerk van de Verlosser op het Bloed) 

We hebben een tactiek ontwikkeld om niet om identiteitsbewijs gevraagd te worden: Schouders optrekken, daarna semi-fronsend en zwijgend langs de politie lopen. We willen hem immers niet terugkopen voor много денег(veel geld). 

Hier, ook nog de Kerk van de Verlosser op het Bloed by night: 

Als afsluitertje, een stuk telefoongesprek wat wij opvingen. Er stond een verontwaardigde dame op een parkeerplaats en ze sprak de legendarische woorden "Я вышла и машини нет!" (Ik ging naar buiten en de auto staat er niet!)

Daarbij, deze wafels:

Bye!